Föstudagskvöld....

Þá er enn einn föstudagurinn runninn upp, ótrúlega líður tíminn hratt.  Ég skreiddist til vinnu í morgun og síðan á fund kl. 13.  Ragnar Fannberg fór í leikskólann og sá var glaður að hitta loksins önnur börn, veifaði bara og sagði bless við mömmu sína um leið og hann þaut inn að púsla. Um kvöldmatarleytið hélt ég á honum og hann segir eitthvað um "leikskóli" svo ég spyr hvort hann ætli aftur á leikskólann.  Sá stutti segir þá bara "okei, bless" og ætlar niður úr fanginu og fram að klæða sig í úlpu.  Bara sætastur....

Karlotta er að fara að keppa í sundi laugardag og sunnudag í Laugardalslauginni, svo maður þarf sennilega að kíkja eitthvað í bæinn.  Annars er mjög gaman að horfa á svona sundmót, meira að segja þegar maður er plataður í tímatökur eða þ.h.  Ég ætla að kíkja á hana systir mína líka ef hún er orðin hress af sínu kvefi og jafnvel plata hana með mér í IKEA.  Stefni að því að taka hele familien með mér. 

Oddur er alveg agalega spenntur því það var búið að lofa vini hans að gista hjá honum á laugardagskvöldið.  Hann færði sig auðvitað upp á skaftið og var að spá í að fá tvo vini til að gista, en ég gat sannfært hann um að betra væri að fá annan í einu.  Hann er algjör snúlli....  Annars ganga þeir bræður Oddur og Ragnar undir nöfnunum Emil I og Emil II hérna heima hjá sér, kannski að ég fari að nota kofann í garðinum sem smíðakofa?

Á sunnudaginn koma svo "tengdó" frá Akureyri.  Þau eru á leiðinni til Tenerife eins og fleiri og fara út á miðvikudaginn.  Ætla að koma til okkar og gista fram á mánudag og halda þá til Reykjavíkur í útréttingar, áður en þau fara í sólina.  Það verður gaman að sjá þau og mikið held ég að þau verði glöð að hitta Ragnar Fannberg sem hefur þroskast mikið síðan þau sáu hann síðast. 

Best að fara að horfa á "Gettu betur" með Magnúsi og krökkunum og spá í hvað best sé að elda fyrir Akureyringana.  Hafið það gott og gangið hægt um gleðinnar dyr elskurnar mínar.

 Guðbjörg

Aaa Tsjú........

Þetta ætlar að vera meiri veikinda veturinn.  Yngsti fjölskyldumeðlimurinn hefur verið mjög ötull við að næla sér í kvef, kinnholubólgu, eyrnabólgu, þvagfærasýkingu og ég veit ekki hvað, það sem af er vetri.  Núna hefur hann verið heima úr leikskólanum í eina viku, en kemst nú vonandi á morgun eða hinn svo fremi að hann verði hitalaus þá.  Ég er núna komið í bælið honum til samlætis með kvef, hausverk, eyrnaverk og hita,  frábært.........

Ég er sannfærð um að ég verði kjörin starfsmaður ársins (not) þetta árið.  Og flensan er ekki enn komin á heimilið.  Oddur, sem ekkert borðar, virðist ætla að vera hraustastur á heimilinu sem ég skil reyndar ekki.  Hann er auðvitað alveg hættur að taka mark á þusi móður sinnar um að neysla á grænmeti og ávöxtum, fiski og þess háttar "ógeði" (að hans áliti) komi í veg fyrir veikindi og geri mann svo heilbrigðan.

Nóg um það í bili  A tsjú og bless, bless

Hamingjan.....

Ég á góða spakmælabók sem heitir Hamingju spor og finnst gaman að fletta upp í henni annað slagið, til að minna mig á að gleðjast yfir því sem ég hef.  Í dag fletti ég að handahófi upp á þessu:

   "Hvers vegna lifum við lífinu svo sárlega

meðvituð um hamingju annarra en

gleymum að gleðjast yfir okkar eigin?"

Mér fannst mikið til í þessu.  Við erum fljót að gleðjast fyrir annarra hönd ef eitthvað gerist hjá öðrum.  Tökum eftir því hvað annað fólk er hamingjusamt, glatt, ánægt nú eða nýtur mikilla vinsælda.  Það er svo ríkt í okkur mönnunum að finnast að okkar vandamál séu einsdæmi,  það geti ekki verið að aðrir eigi við vandamál að stríða.  Þegar við erum þreytt eða undir álagi finnst okkur kannski að "allir hinir" hljóti að hafa það svo miklu betra! 

Sannleikurinn er sá að allir glíma við vandamál.  Fólki tekst misvel að vinna úr sínum málum og misvel að halda þeim útaf fyrir sig.  Við þurfum að muna eftir öllu því góða sem við höfum og eigum og hugsa um að við gætum haft það svo miklu verra.  Það sagði enginn að lífið ætti að vera eilífur dans á rósum og sennilega væri það bara leiðinlegt ef við þyrftum ekki stundum að reyna aðeins á okkur og taka á honum stóra okkar.

Brettum upp ermar og tökum því sem að höndum ber með æðruleysi.

Brosum framan í heiminn og heimurinn brosir á móti okkur

Nú er úti veður vont....

Þá erum við Ragnar komin á stjá eftir svefnlitla nótt.  Magnús Már var með "rauðvínsklúbb" í gærkvöldi, fyrir samkennara sína (karlkyns) hér heima.  Karlotta og Oddur fóru í bæinn til pabba síns og ég hafði ætlað að gista hjá mömmu með Ragnar Fannberg.  Þegar koma að því að fara til mömmu var staðan sú að Ragnar var með rúml. 39 stiga hita og mikið kvef, mamma var lasin og það var brjálað veður úti!  Nú voru góð ráð dýr.  Magnús hélt það nú að karlarnir kæmu þó það væri "smávegis" vont veður .  Ég brá á það ráð að fara með ferðarúmið hans Ragnar inn í Karlottu herbergi sem er í skúrnum og þar höfðumst við Ragnar við í nótt.  Ég horfði á DVD mynd í fartölvunni og las meðan eldingar dönsuðu um himininn og vindurinn gnauðaði.  Þegar ég ætlaði að fara að sofa fór litli karl að rumska.  Hann fékk annað slagið slæm hóstaköst svo hann stóð alveg á öndinni svo það endaði með að ég tók hann upp í einbreiða rúmið sem ég svaf í.  Framhaldið er það að ég staulaðist framúr í morgun skökk og skæld í bakinu og gat varla snúið hálsinum, hvíldin hafði ekki verið mikil. 

Ég var mest hissa að sjá að það var enn vont veður þegar ég vaknaði í morgun og nú undir hádegi gengur á með þvílíkum éljum að ekki sést í næsta hús.  Veit ekki hvar þetta endar allt saman með þetta blessaða veður.  Mikið verður maður glaður þegar þegar snjóa léttir og fer að vora !!!

Bjarki Már hefur miklar áhyggjur af færðinni því hann á að vera að keppa í RVK seinni partinn og pabbi hans ætlaði að keyra hann og taka Odd og Karlottu með heim til baka.  Ég er ansi hrædd um að ekki verði af þeim áformum.  Ég ætla að minnsta kosti að vera í náttfötum heima hjá mér fram eftir degi og horfa á sjónvarpið, lesa sauma út og leika við Ragnar Fannberg.  Það fær mig enginn út fyrir dyr í þessu veðri

Öskudagur

Sit hér heima úr vinnu með Ragnar Fannberg, sem ákvað að verða veikur í dag.  Annars er hann búinn að vera ansi oft veikur í vetur.  Maður er farinn að skammast sín að hringja í vinnuna og tilkynna forföll og flensan ekki komin á heimilið.

Það var mikið að gera á heimilinu í morgun við að klæða börnin í búninga og mála þau áður en þau fóru í skólann.  Karlotta ætlar að vera Amor í dag og var búin að hanna sér búning alveg sjálf.  Fékk reyndar hjálp frá ömmu sinni í gærkveldi við að klára smá saumaskap.  Annars sat hún hér seinnipartinn í gær að dunda sér við að útbúa örvar úr greinum sem hún klippti af trjánum í garðinum (hm, hm) og saumaði hjörtu úr filti á endana.  Hún var líka búin að sníða og sauma poka undir örvarnar.  Ég á nú alveg ótrúlega duglega dóttir Í morgun þurfti svo að túbera hárið og spreyja það hvítt.  Ég þurfti nú aðeins að stríða henni og sagði að nú gæti hún séð hvernig hún yrði þegar hún yrði gömul.  Hún hélt reyndar að sennilega yrði hún með fleiri hrukkur.

Oddur Vilberg ætlar að vera rappari í dag.  Hann fór í allt of stórar gallabuxur og gekk á buxnaskálmunum, því það skyldi sko sjást í nærbuxurnar við buxnastrenginn og það all rækilega.  Hann lét sem vind um eyru þjóta ræðu mömmu sinnar um að honum yrði kalt að ganga svona um bæinn og ætlaði ekki einu sinni með úlpu með sér.  Hann tók hana nú með fyrir rest, þegar ég var búin að halda ræðuna um að þeir sem búa á Íslandi þurfi að klæða sig eftir veðri.  Þori að veðja háum upphæðum um að úlpan verði fyrir einhverra hluta sakir, eftir á snaga í skólanum í dag .  Oddur var með klút og derhúfu á höfðinu og í stórri hettupeysu með dollarahálsmen um hálsinn.  Hann afþakkaði pent allan akstur í dag og sagðist sko ætla að labba með strákunum.

Ragnar Fannberg átti að vera kisa og fara á ball í leikskólanum í dag.  Það var kannski heppilegt að hann var lasinn því hann vill ekki sjá þennan kisubúning í dag, ekki að ræða það að fara í hann!!!  Spígsporar bara um í náttfötum og með hor í nefi.  Reyndar er hann búinn að vera alveg á útopnu í morgunn, upp um allt og fiktandi í öllu.  endaði með því að ég lét hann leggja sig rúmlega 10 enda var hann vaknaður kl. 6 í morgun.

Jæja piltur er að vakna og ég ætla að fara að gera mig klára til að keyra Karlottu aðeins um bæinn í sælgætisleit eftir skóla (þegar Magnús kemur á vaktina) því hún er að fara í tónlistarskólann og á sundæfingu seinnipartinn.  stíft prógramm eins og endra nær.

Hafið það gott

Guðbjörg

 

Naflastrengurinn loks að slitna...

Þau stóru tíðindi hafa orðið að mamma og Haukur hafa keypt sér glæsilega íbúð í Reykjavík og munu flytja í hana í byrjun mars.  Ég er mjög glöð fyrir þeirra hönd og veit að þau eiga eftir að hafa það gott í höfuðborginni.  Þetta verða viðbrigði fyrir mig og stóru börnin mín sem svo til alltaf hafa haft ömmu nálægt sér(eins og ég gerði þegar ég var að alast upp). Þegar Karlotta var 3. mán. fluttum við í húsið á Kambsveginum og þá bjó amma uppi og við, litla fjölskyldan niðri.  Þar bjuggum við þar til Oddur var að verða 2 ára, þegar ég flutti með börnin á Selfoss.  Ári síðar flutti mamma á Selfoss.  Aldeilis hefur hún mamma mín bjargað mér oft á tíðum með pössun og einfaldlega góðri nærveru sinni.  Nú er sem sagt formlega komið að því að slíta naflastrenginn, kannski kominn tími til þegar litla barnið (hún ég) er óðum að nálgast fertugt!!

Oddur og Karlotta hafa notið þess að hafa "Ömmudag/ömmudaga" sem felast í því að amma hefur sótt þau í skólann og þau lært og gert ýmislegt huggulegt með ömmu.  Nú verða þau svo heppin að fá annars konar ömmustundir með ömmu í Rvk. og ekki finnst þeim verri tilhugsunin um að fá jafnvel að gista hjá ömmu í nýju íbúðinni.

Það mun ekkert breytast með það að við mamma tölum saman í síma nærri daglega og kannski verður maður nú duglegri að fara í bæinn en ella.  Sigurrós systir mín á nú aldeilis inni að hafa mömmu nálægt sér, svona til tilbreytingar : )  Ragna Björk fær þá líka að kynnast ömmu sinni og nöfnu vel.

 Þetta er allt saman hið besta mál.  Hver veit nema ég flytji bara eitthvað burt líka!!!!

 Kær kveðja

Guðbjörg O.

 

Lífið fer í hringi....

 Ég les alltaf stjörnuspána mína á mbl. og í dag þótti mér hún mjög áhugaverð.

Fiskar: Mundu að lífið fer í hringi. Stundum er maður að bæta sig og stundum að samþykkja sig með öllum göllum. Hresstu þig nú við og bættu þig smá.

Er ekki mikið til í þessu?  Stundum finnst manni allt ómögulegt og maður sjálfur meðtalinn en þegar maður er jákvæður og ánægður hefur maður líka jákvætt álit á sjálfum sér.  Það er svo merkilegt þetta með að lífið fari í hringi.  Fólk verður fyrir ýmsum áföllum á lífsleiðinni og finnst öll sund lokuð, en viti menn svo bjóðast alltaf einhver ný tækifæri.  Þetta er auðvitað líka spurning um að hafa opinn huga og taka því sem að höndum ber.  Reyna að vinna sem best úr því. 

 Eitt sinn er ég hafði orðið fyrir áfalli í lífinu, sagði góð kona við mig, að almættið legði ekki meira á mann en það vissi að maður þyldi.  Þessi orð sátu í mér og ég fór að hugsa hlutina öðruvísi.  Auðvitað kæmist ég út úr þessum erfiðleikum. 

Það er ekki alltaf auðvelt að horfa á sjálfan sig með öllum göllum sínum og virkilega viðurkenna þá, horfast í augu við sjálfan sig, nákvæmlega eins og maður er.  Þó er það nauðsynlegt annað slagið því allir geta bætt sig í einhverju. 

Ætla að hætta núna áður fólk heldur að ég sé orðin gaga.......

Kveðja

Guðbjörg

Þó fyrr hefði verið..........

Ég held að það sé kominn tími til að enduvekja þetta blogg formlega.  Ég sem hafði hneykslast þessi ósköp yfir því hvað margir bloggarar væru latir við að skrifa, hélt þetta ekki lengi út sjálf.  Ber héðan í frá mikla virðingu fyrir þeim sem blogga reglulega

Í síðustu færslu var ég að eignast litla frænku, sem er reyndar að verða 1 árs eftir rúman mánuð og dafnar mjög vel.  Ég skipti sem sagt um vinnu í febrúar í fyrra (á sama tíma og bloggletin gerði vart við sig) og fór að kenna í Sunnulækjarskóla á Selfossi.  Í vetur er ég að kenna aldursblönduðum hópi nemenda úr 4. og 5. bekk ,  Ég hef aldrei á mínum kennsluferli kynnst jafn strembinni skólabyrjun og núna í haust, þar sem tekinn var í notkunn seinni áfangi skólans, sem var ekki tilbúinn þegar nemendur mættu til náms.  Kennarar voru að nota starfsdagana í að bera húsgögn til og frá, þurrka ryk af ýmsum munum og leita að kennslugögnum og bókum. Þar af leiðandi voru námsskrár ekki tilbúnar þegar skólastarf hófst.  Nú er þetta allt komið á góðan rekspöl og útlit fyrir aðeins meiri frítíma m.a. til að blogga

Ragnar Fannberg byrjaði leikskóla 2. janúar og finnst það algert æði.  Hann kveður foreldrana bara í dyrunum og getur ekki beðið eftir að fara inn að leika sér.  Hann hefur verið duglegur að læra lög í leikskólanum og syngur hástöfum um Krumma sem krunkar úti og fleiri furðuverur.  Ragnar er alltaf hress og glaður og verður án efa í stuði á 2 ára afmælinu sem nálgast óðfluga.  Karlotta er líka farin að skipuleggja afmælið sitt og útbúa boðskort í tölvunni, full snemmt að mati móðurinnar, þar sem afmælið er um miðjan mars! Annars er hún dugleg í skólanum að vanda og æfir sund 3 í viku og píanó 2 í viku, svo hún hefur nóg fyrir stafni.  Oddur Vilberg er að æfa á gítar 1 sinni í viku og mætti nú reyndar alveg hafa meiri áhuga, hann hefur meira gaman af því að göslast úti með vinunum eins og 8 ára dreng sæmir.  Annars stundar hann skólann af kappi og rúllar upp stærðfræðinni.

Núna eru í gangi miklar pælingar hjá fjölskyldunni, því Magnús Már er að hugsa um að snúa sér aftur að vinnu í tölvugeiranum og ýmislegt í gangi með það.  Hver veit hvað verður????  Vonandi skýrist það nú allt fljótlega og í ljós koma afdrif fjölskyldunnar.

 Jæja, nóg um það í bili

Selfosskveðjur

Guðbjörg

Fjölskyldan stækkar

Ég eignaðist litla frænku í dag.  Í morgun fékk ég skilaboð frá mömmu um að Sigurrós systir mín hefði farið upp á fæðingardeild um 5 í nótt og að kl. 10:30 hefðu verið komnir 8 í útvíkkun.  Þegar ekkert hafði frést kl. 14:00 var ég alveg að fara á límingunum.  Við Magnús ákváðum að renna til mömmu og ekki var stressið minna þar.  Við fórum heim um 15:30 og stuttu eftir að ég kom heim fékk ég langþráð skilaboð.

Lítil, frænka með dökkt hár, fæddist kl. 15:31 eftir svolítið strembna fæðingu.  Móðirin stóð sig eins og hetja og fékk enga deyfingu, geri aðrir betur með fyrsta barn.  Daman er 14 1/2 mörk og 50 sentimetrar. 

Hlakka til að fara að skoða hana frænku mína, vonandi á morgun.

Miskunnsami samverjinn, hvar var hann?

Það var hræðilegt að horfa á kvöldfréttir í gærkvöldi, þar sem sagt var frá því að maður nokkur slasaðist og enginn kom til aðstoðar. 

Maðurinn var á gangi heim til sín í Grafarvoginn eftir gleðskap þegar bíll með fjórum ungum mönnum stoppaði hjá honum.  Mennir í bílnum voru með hótanir við mannin sem sá sér þann kost vænstan að hlaupa í burt frá bílnum til að bjarga sér, í stað þess að sjá hvað ungu mennirinir myndu gera.  Hann hljóp yfir vegrið og sem leið lá í átt að Vogi, en á hlaupunum datt hann ofan í brunn sem stóð óvarinn og galopinn.  Maðurinn náði að brölta stórslasaður upp úr brunninum og komast upp á veginn þar sem enginn ökumaður stöðvaði til að aðstoða hann.  Hann sagði marga leigubíla hafa keyrt hjá, sumir hægðu á sér og juku svo hraðann þegar þeir sáu útganginn á honum.  Loks var það einn leigubílstjóri sem stoppaði og ók manninum á slysadeild.  Sími mannsins hafði laskast í óhappinu svo hann gat ekki hringt sjálfur eftir aðstoð.

Fyrst greip mig hneykslan yfir því að enginn skyldi hafa stoppað og aðstoðað manninn.  Hvað er að gerast á Íslandi?  Síðan fór ég að velta því fyrir mér hvort ég hefði sjálf stoppað ef ég hefði átt leið þarna hjá og verð að viðurkenna að ég er bara alls ekki svo viss.  Ofbeldi hefur færst mjög í aukana á Íslandi á undanförnum árum, þ.e. að ráðist sé á fólk af tilefnislausu á götum úti.  Næstum því hverja helgi berast fréttir af slíkum líkamsárásum og þykir manni nóg um. 

Ég vil meina að ég sé í eðli mínu miskunnsamur samverji sem megi ekkert aumt sjá, en þó stend ég mig að því að halda að ég hefði ekki stöðvað í þessu tilfelli.  Nú er svo komið að maður þarf að meta hvort maður sé tilbúin að hætta á það að á mann verði ráðist ef maður reynir að aðstoða aðra.  Þetta er mjög sorgleg staðreynd.  Íslendingar hafa alltaf verið þekktir fyrir það að aðstoða landa sína með allt mögulegt og leiðinlegt ef við förum að vera eins og fólk í stórborgum sem gengur framhjá fólki í vanda af einskærum ótta um líf sítt, jafnvel þó hjartað segi því að gera annað.